Pa pogledajmo u nastavku zajedno šta se to tada zbilo, i ko su junaci ove nesvakidašnje priče.
Prvi pisani pomen “Muhammedove džamije” nalazimo danas u dva djela s početka XIX stoljeća. U prvom, “Guide pittoresque du voyageur en France” iz 1835. godine objavljena je gravura džamije, čiju fotografije gledate, a koja vjerovatno ne odgovara originalnom izgledu džamije. U drugom djelu, “Géographie des Ardennes”, štampanom tri godine kasnije, čitaocima se nudi objašnjenje porijekla izgradnje džamije i uz to se navodi nekoliko važnijih detalja iz njene višestoljetne historije postojanja.
Priča govori o izvjesnom krstaškom vitezu Ogieru Prvom iz slavne Kuće Anglure (Maison d’Anglure), koji je po osvajanju Jerusalema od strane muslimana (1187), kao učesnik Trećeg krstaškog rata (1189-1192) pao u ruke muslimana. Nakon godina zatočeništva, Ogier Prvi daje čvrsto obećanje Salahudinu Ejubiji (1137-1193) da, ukoliko ga pusti da se vrati svom domu u Francuskoj, rasprodat će svoju imovinu i dostaviti potreban novac za svoj otkup. Salahudin, plemenit kakvog ga je upravo i upamtila historija, pristaje udovoljiti njegovoj molbi. Po povratku u Francusku, Ogier Prvi uprkos svim naporima ne uspijeva sakupiti potreban iznos za otkup, te se, kao istinski vitez i čovjek od riječi, dobrovoljno vraća Salahudinu i ponovno postaje njegov zarobljenik. Dirnut njegovim gestom, Salahudin ga darežljivo nagrađuje slobodom, a za uzvrat od Ogiera traži da najstariji sinovi njegovih potomaka nose ime Salahudin; da krstovi na porodičnom grbu Kuće Anglure budu zamijenjeni polumjesecima; te da po povratku u svoju domovinu Francusku, izgradi džamiju. U nešto izmijenjenoj verziji događaja, ne pominje se Ogier Prvi već njegov potomak Pierre d’Anglure iz vremena vladara Luja IX. Navodno je tokom borbi u sklopu Sedmog krstaškog rata (1248-1254) zarobljen od strane Salahudinovih potomaka, vladara Ejubidskog sultanata.
Da se ne radi o običnoj legendi, iako bi mnogi to u današnjoj Francuskoj itekako željeli dokazati, ukazuje više činjenica s kojima su suočeni. Naime, porodični grb Kuće Anglure doista u sebi sadrži polumjesece; u porodičnom stablu Kuće Anglure nalazimo više “Saladina” nego li i među samim Salahudinovim potomcima; uz malu pomoć Google Eartha i vizualizaciju gradića Buzancy uvjerit ćemo se u postojanje Muhammedove ulice (rue du Mohamet); i na kraju, i sama pisana svjedočenja postojanja džamije, ne ostavljaju puno prostora za sumnju.
Ima i onih koji su također iznijeli mogućnost da je neko od rodonačelnika slavne Kuće Anglure vjerovatno prihvatio islam, te je svoje vjerovanje potvrdio i gore opisanim djelima.
Kako god, Muhammedija džamija je 1834. godine od strane opštine pretvorena u dvije škole – mušku i žensku. Davne 1905. godine izvjesni Leon Lambert, francuski trgovac u Egiptu i inicijator gradnje džamije u Parizu i Marseju, u svom pismu upućenom tadašnjem odgovornom licu za vjerska pitanja u Francuskoj, traži više informacije o džamiji u Ardenima sa namjerom da nakon toga zvanično zatraži njeno vraćanje u okrilje vakufa.
Zadnji ostaci džamije uništeni su 1927. godine i na njenoj lokaciji izgrađena je škola.
Piše: Muhamed Ćeman (originalni link objave)
