Kratki opis bilo kojeg nesretnika koji je nekim čudnim i obično teško opisivim spletom okolnosti završio u koncentracionom logoru, jednako se može primijeniti na onoga koji je svoj kraj dočekao u Aušvicu, ali i nekoga u Omarskoj. Slične su metode mučenja, sakaćenja, dehumaniziranja i, na kraju, konačnog ubijanja bile u oba logara. Pedesetak godina razlike, drugi su ljudi, ali zlo se nije promijenilo.
Aušvic je, što bi trebalo biti svima poznato, podigao nacistički režim Adolfa Hitlera. Zločine koji su u njemu počinjeni, nezamislivo je, jezivo i, na kraju krajeva, bolesno negirati. Kao i one u Omarskoj. Ili u nekom drugom koncentracionom logoru koji su otvarani po Bosni, ali i Hercegovini. Ipak se negiraju.
Vrhunac je kad čovjek koji negira sistemsko ubijanje na najgore moguće načine, silovanja i mučenja kakva normalan čovjek ne može zamisliti niti slutiti da postoji monstrum koji ih može izvršiti, dobije jednu od najprestižnijih nagrada – Nobela.
Peter Handke ne vidi ništa sporno u tome što je davao ili daje podršku ljudima koju su provodili jezive zločine. A očigledno ni Nobelov komitet.
Nobela je 1961. dobio Ivo Andrić. Iste te godine umro je poznati francuski pisac Luis-Ferdinand Seline (Louis-Ferdinand Céline). Selin je imao zanimljivu karijeru i život. Objavio je petnaestak knjiga, od kojih su neke doživjele veliku popularnost. Kritičari su ga smatrali genijalcem. Selinova mana pokazala se malo kasnije, kad se saznalo da je početkom Drugog svjetskog rata Hitlera nazvao “pacifistom vrijednim 20 nobelovih nagrada” te javno propagirao antisemitizam, a samim tim i Holokaust.
Pitanje se, valjda, samo nazire: Da li bi današnji žiri u Štokholmu dao nagradu Selinu?
