Mjere i preporuke koje su izdane kako bi se učenike i nastavno, ali i drugo osoblje distanciralo u svrhu preventivnog suzbijanja uticaja koronavirusa ima svoje pozitivne, ali i negativne efekte koji će, ukoliko se situacija sa epidemijom ubrzo ne završi, ostaviti dugoročne negativne poslijedice na učenike, tj. djecu kao buduće naraštaje i nosioce obrazovnih, kulturnh, poslovnih, političkih i svih drugih tokova.
Pored primarne svrhe obrazovanja da prenosi znanje i osposobi učenike za nastavak školovanja ili rad u određenoj djelatnosti, školstvo ima i svrhu socijalizacije koja se ostvaruje kroz interakciju i međusobni kontakt učenika, dok se kroz primjenu mjera i preporuka gotovo u potpunosti gubi, što može rezultirati otuđenim jedinkama bez osjećaja i suosjećanja sa sredinom u kojoj žive, bez osjećaja za timski rad i bez potrebe da se sa nekim povežu.
Ovo se posebno odnosi na najmlađu populaciju učenika koji tek treba da nauče kako je raditi i biti dio sredine koja ima isti cilj. Distanciranje u samom početku razvoja može proizvesti osjećaj potrebe za udaljavanjem i u kasnijem periodu razvoja, a samim tim i otežanu interakciju sa radnom ili životnom sredinom.
Ipak, najveći teret i pritisak u svemu ovom je na roditeljima i nastavnicima, koji istovremeno moraju voditi računa o sigurnosti učenika u uslovima pandemije,ali i o tome da se ne izgubi osnovni element ljudskog bića, a to je da je svaki čovjek posebna jedinka i svakako društveno biće koje u određenom životnom stadijumu treba da formira porodicu kao osnovnu ćeliju društva.
