Stari grad Velike Kladuše prvi put spominje se 1280. godine. Bio je vlasništvo Blagajskih Babonića, kasnije knezova kladuških.
U rukama Frankopana Cetinskih spominje se 1465. Osmanlije su zauzele ovaj kraj 1633. Nakon toga su ga dodatno utvrdili izgradnjom bedema. Imao je veliku važnost jer je bio najizloženija tvrđava prema Hrvatskoj.
Godine 1800. izvedeni su popravci na gradu. Do 1790. posada je imala 120 momaka, a nakon pada Cetine posada uvećana je za 72 vojnika. Posljednji dizdar Velike Kladuše bio je Husein-aga Alagić, čiji su preci obavljali tu službu više od 150 godina. Godine 1789. dizdar je bio Redžep-aga. Iz izvještaja Krste Frankopana Tržačkog od 20. novembra 1641. zna se da je ovdje živio harambaša Mujo Hrnjica s braćom, kao i Mustafa Kozličić.
Godine 1833. u ovom gradu bila su četiri ispravna i jedan neispravan top. Velika Kladuša pripadala je ostrožačkoj kapetaniji. Pod Kladušom 17. oktobra 1835. čete karlovačkog generala porazile su vojsku ostrožačkog kapetana Murat-bega Beširevića.
Iz kladuškog grada borilo se nekoliko Krajišnika deset dana protiv lovačkog bataljona okupacijske austro-ugarske vojske. U noći između 19. i 20. oktobra 1878. grad su napustila posljednja osmorica, jer više nisu imali municije. Time je završen oružani otpor Bosne protiv okupacije.
Tvrđava je preuređena u turistički i ugostiteljski objekat.
U zadnje vrijeme su Stari grad i okolni starinski objekti u stanju raspadanja zbog nezainteresiranosti vlasti za očuvanje kulturne baštine Velike Kladuše.
Danas se zapalila kula u Velikoj Kladuši i građani u nevjerici posmatraju kako nestaje jedan od simbola ovoga grada i kraja.
