U redovima Teritorijalne odbrane BiH ostaje tokom prvih mjeseci rata. Nakon formiranja jedinica Armije Republike Bosne i Hercegovine, kada su ga zbog nedovoljnog broja godina pokušali poslati kući, uputio se u Gradačac i stupio u redove legendarne 107. brigade. U ovoj jedinici, koja je kasnije proglašena viteškom, ostao je skoro godinu dana, učestvujući u najtežim bitkama koje su na gradačačkom bojištu vođene.
U Gračanicu se vraća 1993. godine, gdje kao borac 111. brdske brigade učestvuje u odbrani ovog prostora, ali i na skoro svim bojištima na koja su borci gračaničke brigade odlazili u ispomoć. Na olovskom bojištu bio je i teško ranjen; bolnicu je svojevoljno napustio, još prije oporavka, vrativši se među svoje suborce. Sa ponajboljim među njima ubrzo je dospio u redove 212. bosanske oslobodilačke brigade, sa kojom učestvuje u blistavim pobjedama Armije na ovom prostoru: od Vijenca pa sve do Vozuće.
Ratno priznanje “Zlatni ljiljan” dobio je 1994. godine.
Poslije rata, životni putevi su ga odveli u Sjedinjene Američke Države, gdje je sa porodicom živio i radio.
