Nakon organizacijsko-formacijskih priprema uslijedilo je postrojavanje najvećeg dijela l.cazinske pješadijske brigade na Mokrešu. nadomak naselja Pjanića dana 17.08.1992. godine, kojom prigodom je uručena ratna zastava komandantu Brigade Muhamedu Hamdi Delaliću. Praktično i prije završetka svečanosti, dijelovi l. cazinske odlaze u borbena dejstva na Grmuško-srbljanski plato.
Prva značajnija pobjeda je bila 11/12. novembra 1992. godine, kada su pripadnici, tada l. cazinske, ušli 14 kilometara u dubinu okupirane teritorije, u selo Drenovo Tijesno, presreli četničku kolonu vozila, nekoliko četnika likvidirali, nekoliko zarobili, te uništili neprijateljska motorna i oklopna vozila, a kao najveći ratni plijen do tada, pripadnici l.cazinske su imali svoj PAT trocijevac.
Naravno, iz 1992. godine tu je još par akcija diverzantskog karaktera, gdje su agresoru konstantno nanošeni gubici, a borci se svakim danom naoružavali.
Najvažniji događaj u 1993. godini je, svakako, pojava tzv. AP Zapadna Bosna, a svima je posebno u sjećanju dan kada je komandant 503.sbbr, dana 30. septembra 1993. godine, na ulazu u kasarnu 503, rekao predstavnicima tzv. Inicijativnog odbora tzv. AP ZB i masi izmanipulisanih ljudi, građana Cazinske krajine, da ne pristaje ni na kakvo pretpočinjavanje tzv. AP ZB. jer je vojnik Armije Bosne i Hercegovine, i da će časnu dužnost izvršavati do kraja. Takav istup komandanta, brigadira Muhameda Delalića. prvog i jedinog komandanta 503. slavne, imao je veliki utjecaj na kasnija zbivanja i dešavanja izazvana tim neustavnim činom proglašenja države u državi. Slijede borbe na dva fronta, a osim zone odgovornosti koju je 503. Sbbr posjedala na Grmuško-srbljanskom platou, braneći prilaze Bihaću i lijevoj obali Une, čuvajući hidrocentralu Kostela, žilu kucavicu potpuno blokiranog Okruga Bihać, ova brigada dobiva i zonu odgovornosti naspram paravojnih formacija Fikreta Abdića u rejonu Tršca. gdje ostaje sve do kraja maja 1994. godine, a potom jedinice 503.sbbr bivaju angažovane u rejonu Todorova i Keslenovačke glave, do 6. avgusta 1994. godine, odnosno oslobađanja Pećigrada, braneći, u sadejstvu sa 501.sbbr, prilaze Pećigradu iz Velike Kladuše čime je onemogućeno spajanje tih jedinica paravojske sa opkoljenim pripadnicima IV brigade tzv. Narodne odbrane.
Dana 6. septembra 1994. godine jedinice 503.sbbr su za svega dva sata oslobodile najveći dio Alibegovića kose i time zauzele taktički povoljnije položaje, stvarajući uslove za dalje napredovanje svih jedinica 5. korpusa, što je i iskorišteno 24. oktobra, kada su jedinice 5. korpusa, a time i 503.sbbr, krenule u ofanzivu prema Radiću, te ovladale desetinama kvadratnih kilometara teritorije. Sama 503.sbbr je oslobodila 70-tak kvadratnih kilometara, stvarajući time veću dubinu slobodne teritorije, te plijeneći ogromne količine artiljerijskih i pješadijskih oružja i oruđa, drugih materijalno-tehničkih sredstava, intendantske i druge opreme, dolazeći do pred Donju Suvaju.
Prvih dana novembra, četnici organizuju svoju odbranu, te uvođenjem novih snaga kreću u kontraofanzivu, no pripadnici 503.sbbr nisu se pomjerali nazad zbog žestine borbenih dejstava, nego iz razloga jer na ostalim dijelovima fronta jedinice 5. korpusa nisu izdržale nalete neprijatelja. 16. novembra 1994. godine četnicima se pridružuju i pripadnici paravojske Fikreta Abdića, te Martićevi četnici, a jedinice 503.sbbr opet bivaju angažovane i na tom dijelu fronta, sve do oslobođenja Velike Kladuše, 7.avgusta 1995. godine, hrabro se boreći.
Na drugom dijelu fronta, pripadnici 503. sbbr u noći između 7. i 8. maja 1995. godine, oslobađaju nekoliko zemljišnih objekata u unskom kanjonu, da bi 12. maja 1995. godine krenuli u veliku operaciju, koja je bila uvod u operaciju jedinica 5.korpusa "Sana 95". U toj operaciji pripadnici 503.sbbr su oslobodili 56 kvadratnih kilometara teritorija, izvršivši tako za 24 sata zadatak za koji je bilo predviđeno vrijeme 4 dana. Bio je to i povod da se jedinici dodijeli počasni naziv SLAVNA na sjednici Predsjedništva R BiH-e, od 29. juna 1995. godine. Posebnu "drskost" u toj operaciji su pokazali pripadnici Izvidačko-diverzantskih jedinica koji su ušli 8 kilometara u neprijateljsku dubinu, čime su medu četnicima izazvali paniku. Dostignute linije 503.sbbr su bile ispred Velikog i Malog Radića, te uz putnu komunikaciju Grabež-Veliki Radić.
Izuzetno česti napadi agresora nisu omeli pripadnike 503.sbbr u odbrambenim aktivnostima, da bi. nakon oslobađanja Velike Kladuše, 7. avgusta-1995. godine, dana 13. septembra jedinice 5. korpusa krenule u svoju najveću operaciju, a 15. septembra te godine, u sadejstvu sa jedinicama 505.vbbr, pripadnici 503.sbbr oslobodili su Orlovaču. Potom se nižu oslobođena mjesta kroz koje pobjedonosno prolaze jedinice 503.sbbr: Zloimenjak, Obijaj, Vranjska, Čava, Alen, Lipik, Dubovik, Hašani, Mračaj, Donji Lipik, Potkalinje, Modra, Radakovići, Čujelo... Jednom riječju, krenuli su ispred Velikog Radića i dostigli linije na Majdanskim planinama. Njihove linije su i ovaj put bile više nego neprobojne.
Dana 4. novembra 1995. godine, 503.sbbr je imala priliku da se prvi put nakon formiranja 17. VIII 1992. godine, postroji, a tu veliku svečanost, kojoj je prisustvovalo na hiljade građana, svojim prisustvom su uveličali i komandanti svih korpusa Armije R BiH, te armijski general Rasim Delić. U svom obraćanju građanima, gostima, borcima i starješinama, divizijski general, Atif Dudaković, je naglasio da je 503.sbbr sinonim 5. korpusa i brigada koja je dala najveći doprinos odbrani naše domovine i očuvanju 5. korpusa. Naravno da su te riječi ponos svakog ne samo pripadnika 503.sbbr, nego i svakog Cazinjanina čiji najveći broj sinova je bio u redovima 503.sbbr.
Na žalost, u toj neravnopravnoj borbi, u kojoj su pripadnici 503.sbbr imali više snage i volje nego što su to mogli i zamisliti, na stotine pripadnika 503.sbbr su bili ranjeni, mnogi od njih invalidi, a 284 ih je zauvijek napustilo redove 503.sbbr upisujući se zlatnim slovima u istoriju naroda kome je bilo namijenjeno da nestane. Još jednom neka im je rahmet dušama i veliko hvala!
Dokazali su pripadnici 503.sbbr, sinovi Cazinske krajine, da im je domovina i sloboda važnija od svega, i, iako je na snazi primirje, a pariški potpis ovjekovječio Dejtonski sporazum, oni su spremni svakog trena nastaviti tamo gdje su stali, jer sloboda i ljepša budućnost nemaju alternativu. A tako se od najboljih i očekuje. Dokazali su to u prošlom periodu.
Među pripadnicima 503.sbbr 28 je dobitnika ratnog priznanja, značke "Zlatni ljiljan'1, te 6 dobitnika ratnog priznanja, značke "Srebrni štit".
