U masakru koji je počinio Kosta Kecmanović u školi „Vladislava Ribnikara“ stradalo je osam đaka, Kostinih drugara i radnik u obezbjeđenju.
Osim brojnih pitanja šta je motiv ovakve odluke, mnogi se pitaju i ko je Vladislav Ribnikar.
On je bio novinar, učesnik Narodnooslobodilačke borbe i direktor Politike i Tanjuga.
Bio je sin ljekara i novinara Slobodana Ribnikara, sina dr. Franje Ribnikara i bratić novinara i osnivača lista Politika Vladislava Ribnikara.
Školovanje je započeo u Beogradu, a za vrijeme Prvog svjetskog rata nastavio u Francuskoj. U Parizu je studirao slikarstvo, ali je onda po očevoj želji upisao arhitekturu na Sorboni.
Otac bio direktor lista Politika
Njegov otac je bio direktor lista Politika, a nakon očeve smrti on preuzima funkciju lista koji je bio u tom periodu najčitaniji u Kraljevini Jugoslaviji.
U početku se nije previše fokusirao na politiku, nego se okrenuo tema iz kulture i društva. Proputovao je više evropskih zemalja i pisao o njima, a 1927. je otputovao u Moskvu, glavni grad Sovjetskog Saveza, gdje napravio zapise u presjeku političkih, socioloških i ekonomskih činjenica, koje je list plasirao kao uvodnike.
Priliku u Moskvi je iskoristio da stupi u kontakt s članovima rukovodstva Komunističke partije Jugoslavije koji su se nalazili u emigraciji, a te veze je održavao i kasnije.
Početkom maja 1941. Josip Broz Tito dolazi iz Zagreba u Beograd, a kuća Ribnikara na Dedinju bila je ilegalni centar vodećih partijskih kadrova i ilegalaca. Tu je 4. jula 1941. održana historijska sjednica Politbiroa CK KPJ na kojoj je donesena odluka o podizanju, zbog čega je ova kuća nakon rata pretvorena u spomen-muzej.
Kako je Tito napustio Beograd
U septembru 1941., preko svog prijatelja popa Dragoljuba Milutinovića, sveštenika iz Ivanjice, koji je bio u četničkom pokretu Koste Pećanca, nabavio je četiri četničke legitimacije, sa kojima su Josip Broz Tito, Aleksandar Ranković, Ivan Milutinović i Ivo Lola Ribar, napustili okupirani Beograd i otišli na oslobođenu teritoriju zapadne Srbije. U članstvo Komunističke partije Jugoslavije primljen je 1941. godine.
Nakon okupacije, prihvatio je dužnost direktora „Srpskog izdavačkog preduzeća”, koje je osnovala Komesarska uprava Milana Aćimovića, sa ciljem pokretanja i izdavanja nekoliko dnevnih i sedmičnih novina, uključujući i list Novo vreme.
Zbog saradnje sa komunistima, ali i odbijanja zahtjeva okupatorskih vlasti da nastavi izdavanje lista Politika, bio je oktobra 1941. uhapšen i zatvoren u logoru na Banjici.
Bilo je planova da zajedno sa Ivanom Ribarom napusti Beograd i pređe na oslobođenu teritoriju, ali je ovo omelo njegovo hapšenje. Zahvaljujući intervenciji, doktora Vajnmana, koga je poznavao preko masonskih veza, kao i garancija uglednih Beograđana, bio je marta 1942. pušten iz logora uz obavezu da bude u kućnom pritvoru i da se ne bavi političkim djelovanjem.
Napušta okupirani Beograd
U maju 1943. napušta okupirani Beograd, pa odlazi preko Srema za BiH, gdje se se priključio rukovodstvu Narodnooslobodilačkog pokreta (NOP).
Novembra 1943. u Jajcu je zajedno sa Mošom Pijade bio jedan od osnivača Telegrafske agencije Nove Jugoslavije (TANJUG) i njegov prvi direktor. Krajem istog mjeseca bio je vijećnik na Drugom zasjedanju AVNOJ-a na kome je izabran za člana Predsjedništva AVNOJ-a i člana Nacionalnog komiteta oslobođenja Jugoslavije (NKOJ), u kome je bio potpredsjednik i povjerenik za informacije. Oktobra 1944. s Visa je došao najprije u oslobođeni Aranđelovac, a odatle u Beograd, sa zadatkom da obnovi izlaženje Politike. Od srijede 25. oktobra do subote 28. oktobra organizovao je rad redakcije, administracije, štamparije i ekspedicije za prvi poratni broj – 11.798. od osnivanja lista.
Bio ministar
Nakon oslobođenja Jugoslavije, bio je ministar prosvjete u Privremenoj vladi DFJ, a od 1946. predsjednik Komiteta za kulturu i umjetnost. Od 1948. do 1951. bio je predsjednik Komiteta za kinematografiju, član Prezidijuma Narodne skupštine FNRJ i Centralnog odbora Narodnog fronta Jugoslavije, a od 1953. predsjednik Jugoslovenskog crvenog krsta. Godine 1947. bio je delegat FNRJ na zasjedanjima Generalne skupštine OUN-a i UNESKO-a, gde je jedno vrijeme bio član Izvršnog savjeta. Od oslobođenja do smrti bio je direktor Politike.
Umro je u Beogradu 1. decembra 1955. godine. Sahranjen je u porodičnoj grobnici na Novom groblju.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima je Orden narodnog oslobođenja, kojim je odlikovan 26. februara 1945. godine. Po njemu je nazvana Ogledna osnovna škola „Vladislav Ribnikar”.
Po porodici Ribnikar brojne ulice u Srbiji i BiH danas nose ime.
Foto: Screenshot
