Koliko je štampa djelovala najbolje se vidi iz jednog članka koji je izašao 1924. godine u listu “Srpska riječ”, pod nazivom “Nacionalizujemo Muslimane”: “Nacionalizovanje Muslimana za nas Srbe je jedno od najvažnijih pitanja unutrašnje politike… Kada mi zagovaramo nacionalizovanje Muslimana, mi smo daleko od toga da diramo u rz i obraz u din i veru naših Muslimana… Mi smo rekli da je nacionalizovanje Muslimana i važno državno pitanje. Srbiziranjem Muslimana mi ne samo što dobivamo milion čuvara otadžbine, nego i rešavamo jedno važno hrvatsko pitanje… Pre rata nacionalizovanje muslimana bilo je jako razvijeno i mnogi su Srbi, uprkos austrijskom proganjanju, radili na ovom plemenitom poslu. I tada je bilo dosta Srba muslimana u Bosni. A sada, posle oslobođenja, kada treba sva muslimanska Bosna da plamti u srbizmu, sada je rad na nacionalizovanju muslimana zamro u Bosni… Ovih dana osnovan je u Beogradu klub Srba muslimana… Daj Bože, da ovo budu predznaci, počeci jednog velikog pokreta nacionalizovanja muslimana u našoj državi. Srbi pravoslavne i muslimanske vere, latite se nacionalizovanja muslimana, pa nastojte da se u svakom muslimanskom mestu osnuje klub Srba muslimana, jer brat je mio koje vere bio…”.
Najviše uspjeha nacionalizacija Bošnjaka je imala u srednjim školama. U školama su radili srpski orijentisani Bošnjaci koji su nastojali bošnjačku omladinu srbizirati. Čak i na čelu muslimanskog društva “Gajret” je od 1923. godine bio Avdo Hasanbegović i Hamid Kukić, koji su služili srpsku vojsku, kao dobrovoljci, na solunskom frontu tokom Prvog svjetskog rata. Za studente Bošnjake je u Beogradu osnovan Gajretov dom “Osman Đikić”, dok je u Sarajevu otvorena nova Šerijatska gimnazija, koja je također radila na srbizaciji omladine. U škole su na direktorske funkcije također postavljeni Bošnjaci koji su bili srpski opredijeljeni. Škole su bile pod pokroviteljstvom kralja Aleksandra Karađorđevića, a “Gajret” pod pokroviteljstvom prijestolonasljednika Petra. Đaci koji bi okončali srednju školu mogli su studirati isključivo na Beogradskom univerzitetu.
Uporedo sa srpskom kampanjom nacionalizacije Bošnjaka, tekla je i hrvatska kampanja. Ipak, hrvatski političari, kulturni i javni radnici su nastojali nacionalizirati Bošnjake suptilnijim metodama. Bošnjacima je data mogućnost pristupa medijima – štampi, držana su predavanja, dobijali su stipendije, a osuđivana je i srpska represivna politika. Hrvatska propaganda je navodila da je posljednji rat između Hrvata i Bošnjaka vođen 1791. godine što je dokaz bratskog pomirenja dva naroda, dok je istovremeno navođeno da su Srbi i Crnogorci vodili česte ratove protiv Osmanlija u kojima su stradali mnogobrojni Bošnjaci. U propagandi su često korištene i razne historijske, etnografske i druge “činjenice” o tobožnjem hrvatskom porijeklu Bošnjaka, a o Bosni je govoreno kao o jednoj od starina u hrvatskoj zemlji.
Međutim, ovakva politika denacionalizacije Bošnjaka imala je samo izvjesnog uspjeha i to kod dijela intelektualaca i političara u redovima Bošnjaka. Ali niti jednoj struji nije pošlo za rukom da na svoju stranu pridobije šire slojeve bošnjačkog stanovništva, naročito seoskog, koje je i činilo većinu i predstavljalo vrelo života u Bosni i Hercegovini.
