“Kada je Resor državne bezbjednosti u februaru 1995. godine preuzeo objekat u Kuli i tu smjestio glavnu bazu JSO, zvanično su mu dali naziv – Centar za obuku specijalnih jedinica „Radoslav Kostić“. Kostić je bio istaknuti pripadnik i oficir „Crvenih beretki“ koji je vršeći svoju dužnost junački poginuo, tokom bitke na Gladnom brdu u Zapadnoj Bosni, na Aranđelovdan, 21. novembra 1994. godine.
Taj dan se pamti kao najteži i najžešći borbeni dan. Na taj isti dan, u akciji, teško je ranjen i Nenad Bujošević – Rambo. Primio je tri metka od kojih jedan prostrelno kroz nogu, drugi kroz ruku i treći u glavu. Metak mu je polomio vilicu na tri mjesta. Koliko je teška bila borba, ukazuje i činjenica da su ga ratni drugovi, koji su ga borbenim vozilom pokupili, preko mrtvih gazili kako bi stigli do saniteta.
Jutro je počelo sa mudžahedinskim pokličima „Alahu ekber“ i „tekbir“ koji su dolazili sa neprijateljske strane. U potpunom okruženju od strane daleko brojnijeg neprijatelja, na vrhu jednog brda, mala grupa „otpisanih“ je uspjela da se poslije desetak sati žestoke borbe probije, iz naizgled bezizlazne situacije.
Tog 21. novembra 1994. godine, na Aranđelovdan, u borbi sa 505. bužimskom brigadom, 5. korpusa Armije BiH, pored Radoslava Kostića – Koleta, poginuo je i Dimitrije Jašek – Mita pripadnik Srpske dobrovoljačke garde. Tom prilikom je ranjeno i oko 20 naših boraca“.
Komandant “Crvenih beretki” i ozloglašeni zločinac Milorad Ulemek Legija je u svojoj knjizi “Babo” opisao legendarnu bitku između bužimskih heroja i “Crvenih beretki” na Gladnom brdu.
O Bužimu se, piše on, pričalo mnogo. “Uprkos tim pričama, ja nisam bio sada svjestan težine samog pomena Bužima. Tek je trebalo da se u to uvjerim i da platim visoku cijenu”, navodi dalje. I zaista, takvu cijenu platio je u prvoj ozbiljnijoj akciji protiv 505. brigade, na Gladnom brdu kod Velike Kladuše. “Od sto dvadeset ljudi, koliko je krenulo u akciju, osamnaest je poginulo, šezdeset i četvorica su bila ranjena, što lakše što teže. Dvojica su nestala. Strašan, užasan bilans”, prisjeća se Legija u svojoj knjizi.
