Kako ističe dr. Marin Milutinović, poezija akvarela je zagonetna. Pokreće se ljepota, otvara se čudo. On je neponovljiv poput muzike, nema premišljanja, nema popravljanja, često slikare požuruje i diktira mu ritam izvedbe. To je vrlo stara slikarska tehnika koja datira još iz starog Egipta, a kasnije se spominje u vrijeme prve izrade papira u Kini, oko 100-te godine. U Evropi je tehniku akvarela u slikarstvu najranije upotrijebio italijanski renesansni slikar Rafaello Santi,(1483-1520). Njemački slikar i grafičar Albrecht Durer (1471-1528), ostvario je značajan opus studija biljaka, prirode i životinja, također u tehnici akvarela, a pod njegovim izrazitim uticajem osnovana je i prva slikarska škola akvarela u Evropi pod vodstvom Hansa Bola (1534-1593).
Akvarel i danas privlači pažnju i provocira interes slikara, tako da uspješno koegzistira uporedo sa drugim slikarskim tehnikama, pa se njegova savremenost zbog toga ne može osporiti, uprkos povremenim disonantnim tonovima koji zagovaraju savremenost putem drugih medija.
Hasan Bekanović nam to na virtuozan način dokazuje čarolijom odnosa vode i pigmenta na jednoj strani, kao i papira na drugoj, nastajanjem slika krajolika, kao i nove prirode. Vlažne amorfne mrlje bogato strukturirane, posmatrane sa distance grade čvrste oblike oblivene difuznim svjetlom. Suprostavljaju se mase osvjetljenog i sjenovitog, građene u stilizovanoj toploj atmosferi. Emocionalno i racionalno pronalaze skladni dijalog. Zaustavljen je trenutak u vremenu, mir i tišina protežu se u beskraj. Bekanoviću nije cilj mimezis, već uhvatiti atmosferu, onu tananu, nematerijalnu što pokreće najfinije misli i osjećaje, koji će navesti posmatrača na doživljaje. Harmonično postavljene bjeline papira isto su toliko važne kao i sve što je oslikano. One sugerišu, grade i razgrađuju istom onom snagom kao i potezi četkice, ispunjavajući samo jedan relativno mali deo formata papira, oživljujući čitavo područje. U njima je neprestana slutnja, sumnja, lična borba sa trenutkom dodira boje i vode koja protiče na papiru. Bekanović je umjetnik koji zna da kontroliše slučajnost, do te mjere da ona radi za njega, ne sputavajući njenu misiju da napravi ono najljepše u akvarelu, a to je iznenađenje. Iznenađenje koje je izazov i avantura koja ne trpi nesigurnu ruku, koje ne skriva već otkriva vazdušastu lakoću, odnosno transparentnost likovne strukture, koja je u neposrednom dosluhu sa svjetlošću i njenim efektima.
Hasan Bekanović je slikar atmosfere koji bojom, njenom snagom i sugestijom utiče na emociju posmatrača. To je njegov krajnji cilj, da izazove određeno raspoloženje, a vrijeme koje protiče zaustavi trenutkom koji je duboko proživljen u njemu. I naravno tu se otkriva najljepša tajna? Tajna gdje zanat postaje oruđe duha, to je umjetnost, naglašava dr. Milutinović.
