VEĆ VIĐENO
Nisu li, baš kao što je Amfilohije kroz Nikšić pronio kosti Svetog Vasilija Ostroškog, u predvečerje ratova devedesetih sveštenici Srpske pravoslavne crkve, u pratnji, kako su ga nazivali „vjernog naroda“, misleći pritom na naoružani narod, gradovima i selima nosili kosti svetaca, obilježavajući, pokazaće se, tako buduće granice i vojne ciljeve nedosanjane „Velike Srbije“?
Nisu li srpski intelektualci i političari tada, kao i danas, povodom usvajanja Zakona o slobodi vjeroispovijesti u crnogorskom Parlamentu, uzvikivali: „ugroženost“, „ugroženost“, „otimaju naše“, „otimaju naše“?
Nisu li promoteri velikosrpskog nacionalizma onda po čitav dan trubili o užasima titoizma, kao što i danas o „zločinima titoizma“ mlati Emir Kusturica, upozoravajući pritom da je „titoizam najjači upravo u Crnoj Gori“, te je stoga neminovno da Crna Gora „napadne pravoslavlje“?
Nisu li ondašnje „balvan revolucije“ i „događanja naroda“, kao i kasniji ratovi u Hrvatskoj i Bosni, kao džojstikom, vođeni iz Beograda, kao što je iz Beograda upravljano i sinošnjim nemirima u Crnoj Gori? Naime: nakon što je izvođač radova, Demokratski front, saopštio da odustaje od prvobitnog plana da, kako su govorili, „spale skupštinu“, njihovi lideri, Andrija Mandić i Milan Knežević avionom vlade države Srbije odvedeni su u Beograd, tamo primili instrukcije, stavljeni pod direktnu komandu srpskog Patrijarha Irineja i istim tim avionom vraćeni u Podgoricu da tu izazovu najveći nered koji su u stanju izazvati i tako spriječe usvajanje zakona. Po dolasku u Podgoricu, kao i više puta u skupštini tokom zasijedanja, iz Fronta su poručili da za sve što čine imaju blagoslov Irineja, koji je blagoslovio njihovu borbu i u skupštinskoj sali i na ulici. Irinej ih je, hoćemo li pretjerati ako to tako kažemo, pozvao u sveti rat.
JEDINA RAZLIKA
Andrija Mandić, četnički vojvoda te lider Fronta, i njegovi saradnici sa skupštinske govornice su poručivali, rekosmo, da će oni:
spaliti skupštinu, što zasad nisu jer ih je Amfilohije zamolio da to ne učine;
spaliti sebe u skupštini;
poginuti za crkvu, jer nema ljepše stvari od toga (uzgred, njihovu argumentaciju o tome kako i zašto treba poginuti za vjeru do zadnjega slova potpisao bi svaki komandant i ideolog ISIL-a);
upasti u porodične kuće predsjednika Đukanovića i premijera Markovića i tamo se obračunati sa njima i njihovim familijama;
prognati iz njihovih domova poslanike i ministre koji glasaju za zakon;
fizički, nasiljem, spriječiti usvajanje zakona;
blokirati čitavu Crnu Goru, što su sa skupštinske govornice i pozvali svoje pristalice da učine;
započeti građanski rat u Crnoj Gori, odnosno, kako je to formulisao Andrija Mandić: „pozivam svoje ratne drugove da se pripreme“...
Mandić je u crnogorskom parlamentu govorio kao onomad, kada je najavio nestanak Bošnjaka, Radovan Karadžić u parlamentu Bosne i Hercegovine. Čak im je i držanje bilo isto: zadriglo i osiono.
Na koncu, na poziv Mandića, zapravo Irineja, zapravo službenog Beograda, njihove pristalice blokirale su puteve, kao onomad u Borovom Selu, kao onomad po Bosni...
Da, sve je to bilo isto.
Ali jedno nije.
I to jedno napravilo je svu razliku ovog svijeta.
Crna Gora je članica NATO.
Da nije, sinoć bi Crna Gora gorjela. Da nije, sinoć bi u nju ušle paravojne jedinice iz Srbije i Republike Srpske, kao što su razni „dobrovoljci“ , „psi rata“ i ostale životinje u ljudskom obličju onomad upale u Hrvatsku i Bosnu.
Uzgred...
ZAŠTO JE ZAKON PROBLEMATIČAN
Zakon zbog kojeg je Beograd preko Demokratskog fronta Crnu Goru gurao ka građanskom ratu liberalan je, evropski zakon. Na kojem se radi od 2014. Koji je odobrila Venecijanska komisija, a Vlada Crne Gore prihvatila i u tekst zakona unijela sve sugestije te komisije – zakon je to, dakle, posve u skladu sa evropskom pravnom stečevinom. To je zakon koji važi i za Islamsku zajednicu i za katoličku crkvu, kao i Crnogorsku pravoslavnu crkvu, pa su se sve te vjerske zajednice izjasnile „za“ zakon, dok je samo SPC do neba digla galamu o svojom navodnoj ugroženosti i krađi.
Srpska pravoslavna crkva zakon smatra neprihvatljivim zbog, u suštini, dvije stvari.
SPC odbija da bude dio pravnog poretka države Crne Gore. Ona odbija da se registruje u Crnoj Gori i da na bilo koji način poštuje zakone te države. Ona tvrdi da je starija od države i aktivno odbija prihvatiti postojanje te države, ma kako suludo to moglo djelovati. Istovremeno, iako u njoj pravno ne postoji, Srpska pravoslavna crkva tvrdi da je vlasnik svih crkava i manastira u Crnoj Gori.
Država Crna Gora novim zakonom od svih vjerskih zajednica (kao i od svih građana, uostalom) traži pismeni dokaz o vlasništvu nad imovinom. Zakonom je predviđeno šestostepeno dokazivanje imovine, sa sudom u Strazburu kao konačnom pravnom instancom. Ako ne može dokazati da je neki vjerski objekat njeno vlasništvo, vjerska zajednica će taj objekat moći nastaviti koristiti, ali kao vlasništvo države Crne Gore.
Zvuči li to vama kao nepravda, otimanje, krađa i dobar razlog za građanski rat?
