Osim zemalja u razvoju, to se od 1990. naovamo posebno odnosi na zemlje bivšeg socijalističkog bloka, te na bivše jugoslovenske republike.
Gorčinu je Glišić ovako istresao na Facebooku: “Prva slika govori da je potpuno nov objekt pokleknuo pod težinom spratova, očigledno bez adekvatnih seizmičkih platana, horizontalnih i vertikalnih armiranobetonskih serklaža koji bi prihvatili moćne sile zemljotresa… Samo se sklopilo, onako kako se mogu sklopiti spratovu starih objekata na kojima su nazidani silni spratovi.”
Poznati beogradski arhitekta, koji je posljednjih decenija učestvovao ili potpuno konstruisao mnoštvo objekata po Srbiji za zapadnoevropske velike kompanije, konstatovao je da je, čak i kad se u zgrade ugrađuju i velike količine betona i armature, katastrofa u slučaju zemljotresa garantovana ako su zgradi “tanka koljena”.
“Na prve tri fotografije satkana je sva moja decenijska borba sa amaterima u poslu, sa sitnim koristoljubljem, bednim uštedama u armaturi, serklažima, seizmičkim platnima. Milion puta sam se sreo s pitanjem: zašto toliko armature i betona? Evo zato. Ne događa se svaki dan, ali kad se dogodi, odnosi ljudske živote i pravi neizmerne štete. Da se radilo po propisima, sve ove zgrade, povređeni i mrtvi u njima, sada bi bili živi i zdravi. Osim sitnijih pukotina i popadalih stvari po stanu i kući, ništa se ozbiljnije ne bi dogodilo. Danas bi imali i dom i život”, napisao je Glišić.
Drugim riječima, zemljotres s epicentrom nekoliko kilometara od Drača sa svojih 6,4 stepeni po Rihteru, iako jak, nipošto nije bio tako snažan da bi ovako razorio zgrade po Albaniji. Glišić skreće pažnju na očigledne stvari na fotografijama ruševina; razbijeni uglovi zgrada nemaju armiranobetonske stupove, nerijetko nema serklažnog vijenca iznad zidova, sve zajedno djeluje kao da je bilo čudo da se nije i ranije porušilo i bez zemljotresa.
“Za vrednost jednog prosečnog telefona koji se kupuje svake godine, kupili biste mir sebi i budućim generacijama, angažujući inženjera da uradi svoj posao. Odbio sam nebrojeno puta da učestvujem u projektima bestijalnog nadziđivanja, jer je jasno k’o dan šta se može dogoditi”, dodao je.
Jedno istraživanje sa Univerziteta Kolorado iz Bouldera iz 2011. o posljedicama loše gradnje zgrada na ljudske žrtve u zemljotresima ustanovilo je da se u svim zemljotresima u prethodne tri decenije moglo izbjeći čak 83 odsto svih mrtvih samo da su se zgrade u pogođenim gradovima i naseljima podizale u skladu sa standardima zaštite od zemljotresa.
Istraživanje je bilo veliko, obuhvatilo je cijeli svijet. Povod za istraživanje bio je katastrofalan zemljotres na Haitiju iz 2010. Tih 7 stepeni po Rihteru ni danas se ne zna da li je pobilo 100.000 ili čak 316.000 ljudi, uz materijalnu štetu od oko 8 milijardi dolara u jednoj od najsiromašnijih zemalja svijeta. Autori istraživanja primjetili su da je iste godine Novi Zeland pogodio zemljotres takođe od 7 stepeni po Rihteru, a da je broj poginulih bio nula. Mrtvih nije bilo. A i materijalne štete bile su relativno zanemarljive.
Najalarmantniji zaključak ovog istraživanja bio je taj da se nivo korupcije u svakoj pojedinoj zemlji savršeno poklapa s brojem poginulih u zemljotresima. Jedan raniji rad na istu temu, koji je objavio Springer Science 2007, naveo je da je od 1992. do 2007. širom svijeta u nešto više od 400 zemljotresa izginulo čak 156.000 ljudi, da ih je povređeno više od pola miliona, da je devet miliona ostalo bez stanova. Bilo je to uoči niza teških zemljotresa posljednjih desetak godina od kojih je onaj na Haitiju apsolutno najgori. I ovo istraživanje dokazalo je da korupcija u svakoj pojedinoj zemlji svijeta ide uzajamno s lošom gradnjom zgrada, a onda i velikim brojem poginulih u zemljotresima.
